Η εικόνα της «Άκρας Ταπείνωσης» είναι σύμβολο του Πάθους, το οποίο οδηγεί στην έσχατη ταπείνωση του Χριστού και στον ατιμωτικό του θάνατο επάνω στο Σταυρό, που υπέμεινε για χάρη των αμαρτιών του ανθρώπου. Ο Χριστός ως Σωτήρας δίνει τη μάχη του επάνω στο Σταυρό για να λυτρώσει τον άνθρωπο από τον πνευματικό του θάνατο λόγω της αποξένωσής του από τον Θεό.
Η εικόνα αυτή παρουσιάζει τον Ιησού Χριστό νεκρό, γυμνό, μέσα σε σαρκοφάγο-τάφο που φανερώνει το σώμα του από τη μέση και πάνω, φορώντας μόνο το περίζωμα, με τα χέρια διπλωμένα στο υπογάστριο.
Η εικόνα έχει έντονο συμβολικό και λειτουργικό χαρακτήρα. Δίπλα Του εικονίζεται η μορφή της θλιμμένης και πονεμένης για τα πάθη του Υιού Της, Παναγίας, που τον αγκαλιάζει, σκεπάζοντας με το ωμοφόριό της το σώμα του. Η εικόνα έχει έντονο συμβολικό και λειτουργικό-ευχαριστιακό χαρακτήρα. Η μετωπικότητα του σώματος έχει σκοπό να προδιαθέσει τον θεατή σε συμμετοχή, σε μία προσωπική σχέση με τον Ιησού Χριστό και τον καλεί σε εσωτερικό διάλογο με την αλήθεια του προσώπου Του.
Το θέμα της «Άκρας Ταπείνωσης» διαμορφώθηκε στα τέλη του 11ου αιώνα, στο Βυζάντιο. Αυτός ο εικονογραφικός τύπος αποτελεί μια απλή εκδοχή του θέματος, το οποίο βασίζεται στη βυζαντινή εικονογραφία του Χριστού στον εικονογραφικό τύπο της «Άκρας Ταπείνωσης», ο οποίος συνήθως συνοδεύεται από τη μορφή της Παναγίας στη μία πλευρά και τον Ευαγγελιστή Ιωάννη από την άλλη. Η εικονογραφική αυτή σύνθεση έγινε γνωστή ως Pieta και γνώρισε μεγάλη διάδοση από τον 14ο έως και τον 16ο αιώνα.
Στη διαμόρφωση του νέου εικονογραφικού θέματος συνέβαλε η επίδραση ύμνων με τον θρήνο της Θεοτόκου, οι οποίοι καθιερώθηκαν στα τυπικά ιδιωτικών μονών της Κωνσταντινούπολης. Το παλαιότερο γνωστό παράδειγμα του τύπου εντοπίζεται στην Καστοριά και χρονολογείται στον 12ο αιώνα.
